Stel es een vraag

Op een borrel van een gerenommeerde trainersopleiding in Nederland sprak ik een trainer met jarenlange ervaring in het trainersvak. Ik was daar aanwezig als nieuwbakken ondernemer met een interesse in deze tak van sport en dus was ik erg benieuwd naar de verhalen van iemand met ervaring die ook nog eens de opleiding in kwestie had gevolgd. Van wat ik had gehoord, was ik al positief gestemd en ik hoopte dat mijn gesprekspartner dat gevoel kon bevestigen. Het gesprek begon positief. De man (laten we hem Erik noemen) vertelde wat hij er allemaal van geleerd had. Behalve een goeie training neerzetten was dat vooral ook het verkopen van dit product. Samen met een partner had hij ondertussen een eigen training ontwikkeld waarbij de partner vooral het inhoudelijke gedeelte voor z’n rekening nam en Erik zorgde voor de marketing. Erik was erg goed in het ‘in praktijk brengen van wat hij had geleerd’ vertelde hij. Zo had hij al heel veel trainingen verkocht en was hun product een doorslaand succes geworden. Het was bijna niet bij te benen. Verder vertelde Erik dat hij een training tegenwoordig ‘veel anders’ aanpakte dan vroeger. Op mijn vraag wat hij dan nu precies anders deed dan vroeger zei Erik: “luisteren!” “Vroeger praatte ik maar door en nu begin ik altijd met een vraag en dan kijk ik wat er uit komt” Ik gaf aan dat ik dat een mooi principe vond en dat stimuleerde Erik direct om een heel aantal anekdotes te vertellen uit zijn trainingspraktijk waaruit bleek hoe goed hij z’n publiek kon bespelen, hoe goed hij naar ze kon luisteren en welke goede vragen hij wel niet stelde. Hij maakte de deelnemers verantwoordelijk voor hun eigen leerproces, daagde ze uit en bracht ze tot eenzame hoogte. Daarbij ging Erik ook nog even uit van de gedachte:  ‘het moet wel leuk moet zijn, anders leer je niks.’ Gedurende ons hele gesprek dat nu al zo’n kwartier voortduurde had de beste man nog geen één inhoudelijke vraag aan mij gesteld.  Langzamerhand begon ik al wat steelse blikken uit te wisselen met mogelijke kandidaten die mij konden redden uit mijn netelige positie want ik was het gesprek ondertussen behoorlijk zat. Erik mistte mijn non-verbale communicatie volledig en ging lekker door met vertellen. Na een tijdje was ik er echt klaar mee en eigenlijk wist ik precies wat me te doen stond: Een confrontatie! “Beste Erik” had ik moeten zeggen “je staat nu al een dikke tien minuten tegen me aan te praten over hoe goed je wel niet kan luisteren, maar ik heb je nog geen vraag horen stellen” om vervolgens te vragen: “wees eens eerlijk, hoe doe je dit nou echt in een trainingssituatie?” Maar…. Ik durfde niet. Bang voor de confrontatie liep ik de kans mis om misschien echt de verdieping in te gaan. Wie weet wat we van elkaar hadden kunnen leren. We zullen het helaas nooit weten. Met een flauwe smoes wist ik me los te weken van Erik en ik heb hem nooit meer gezien. ‘Stel es een vraag’ geldt voor mij dus net zo goed als voor Erik.